Een openhartig interview met één van de oprichters.
We schrijven begin jaren 70. Palemig is nog het laatste buurtschap van Nederland waar het elektriciteitsnet nog niet ondergronds is, maar waar palen en porseleinen isolatoren het straatbeeld sieren.
Huize Hutgens is een waar pelgrimsoord voor vele oudere en jongere motorliefhebbers.
Moeder Hutgens verzuchtte wel eens : “Er gaat hier wel een pak koffie per dag op aan de toeloop van al dat volk!”
Behalve motoren en motorkennis in huize Hutgens, liepen daar ook enkele jonge dochters rond.
Begrijpelijk dat er vele jongelui richting Palemig togen voor een bezoek aan Kobus. Was het voor de motoren of voor de dochters?
Een feit is dat één van die bezoekers, Ton Ramaekers, vol motorinteresse naar Kobus ging, maar later één van die dochters, Yvonne, voor altijd in het zijspan wist te krijgen.
Ton, al jong een rasechte knutselaar, moest zich behelpen met het sleutelen aan bromfietsen (Puch en Honda).
Toen begin jaren 70 de financiële toestand verbeterde, stapte hij over op scooters (Vespa en Heinkel) en kocht later zijn eerste motor, een DKW RT 250. Zijn grootste verlangen was echter toch een BMW.
Al vanaf de schoolbanken had hij een paar kameraden, die ook verzot waren op het oude spul o.a. Patrick Keehnen en George Müller. Via deze laatste kwam Ton terecht in Palemig bij Kobus.
Kobus reed al zijn levenlang motor. Tot zijn kennissenkring behoorden o.a. Heinz de Bruyn en niet te vergeten (ome) Dick Zwerus.
Kobus had ook goede contacten met de VMC. Aan de ritten van de VMC mochten echter alleen motoren van vóór 1940 deelnemen. Dat was voor de jonge gasten van toen echter een station te ver.
Met zoveel motorvrienden om zich heen ontstond o.a. bij Kobus het idee om een rit te organiseren voor oude motoren uit de jaren 50.
En zo gebeurde het dat door o.a. Frenk Lengvenius, in de herfst van 1975 de zondagse stilte op het Kerkplein in Voerendaal verstoord werd door het geronk en geknetter van oude motoren. Een twintigtal motoren vertrok vanaf dit Kerkplein voor een rit door het Limburgse heuvelland. De rit was ongeveer 60 km lang en eindigde “Bie d’r Kuster” in Ubachsberg. Daar werden de rijders getrakteerd op de inmiddels traditionele erwtensoep.
Doordat de krant ruchtbaarheid gegeven had aan het evenement op het Kerkplein verschenen er ook meerdere tot dan toe onbekende deelnemers. Het succes van de eerste rit was zo groot, dat Ton het jaar daarop een tweede rit organiseerde, waarbij hij gebruik maakte van de adressenlijst van het jaar daarvoor.
Aan het einde van deze tweede rit werden er onder het genot van een bord erwtensoep een aantal dia’s vertoond van de eerste rit.
